Τούκερ, Mπέντζαμιν

(Tucker, 1854 – ;). Αμερικανός θεωρητικός του αναρχισμού. Από το 1872 μέχρι το 1874 σπούδασε τεχνολογία στη Βοστώνη, όπου γνωρίστηκε με τον Ιωσία Γουόρεν. Αργότερα ταξίδεψε στην Αγγλία, στη Γαλλία και στην Ιταλία. Το 1877 διηύθυνε την εφημερίδα Nord και τον επόμενο χρόνο εξέδωσε την τριμηνιαία επιθεώρηση The radical review, της οποίας είδαν το φως της δημοσιότητας 4 μόνο φύλλα. Το 1881 ίδρυσε στη Βοστώνη τη δεκαπενθήμερη εφημερίδα Liberty. To 1892 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη όπου εξέδωσε τη Liberty ως εβδομαδιαία εφημερίδα. Οι κοινωνικές αντιλήψεις του Τ. περιλαμβάνονται στα κατά καιρούς άρθρα του στην εφημερίδα αυτή. Συλλογή των άρθρων αυτών εξέδωσε το 1893 με τον τίτλο: Αντί βιβλίου. Από κάποιον στον οποίο οι ασχολίες δεν του επιτρέπουν να γράψει βιβλίο. Αποσπασματική έκθεση του φιλοσοφικού αναρχισμού. Ο Τ. υποστηρίζει ότι το προσωπικό συμφέρον είναι ο υπέρτατος νόμος για τον καθένα και ότι επομένως απορρίπτεται κάθε ιδέα ιθικής υποχρέωσης, δικαιωμάτων ή φυσικών καθηκόντων. Το μοναδικό μέτρο των φυσικών δικαιωμάτων μας είναι η δύναμη, την οποία διαθέτουμε και πρέπει να χρησιμοποιούμε για την εξυπηρέτηση του προσωπικού μας συμφέροντος. Από τον υπέρτατο νόμο του προσωπικού συμφέροντος πηγάζει η απαίτηση της ίσης ελευθερίας για όλους. Γιατί μόνο αυτή μπορεί να ικανοποιήσει το συμφέρον του καθενός, και κατά συνέπεια ολόκληρη την κοινωνία. Η αναγνώριση της ίσης για όλους ελευθερίας εξασφαλίζει την ισορροπία των ατομικών δυνάμεων και με αυτή την κοινωνική αρμονία. Η επιδίωξη της ατομικής ευδαιμονίας και η ίση για όλους ελευθερία δεν είναι αντίθετη με την ύπαρξη δικαίου. Η κοινωνία, η οποία διέπεται από αναρχικές αντιλήψεις μπορεί να έχει νόμους που στηρίζονται στην κοινή βούληση όλων. Αλλά οι νόμοι αυτοί πρέπει να είναι τόσο ελαστικοί και γενικοί ώστε να μπορούν να εφαρμοστούν σε όλες τις περιπτώσεις. Οι κυριότεροι νόμοι θα είναι αυτοί που αφορούν την ασφάλεια της προσωπικότητας και της ιδιοκτησίας, η οποία στηρίζεται στην εργασία, και την τήρηση εκείνων που έχουν συμφωνηθεί σε οποιονδήποτε τομέα της κοινωνικής δράσης. Επειδή ο Τ. απαιτεί την ίση για όλους ελευθερία, αποκρούει απόλυτα την έννοια του κράτους, γιατί το κράτος αποτελεί την ενσάρκωση της υποδούλωσης του ανθρώπου, και γιατί καθιερώνει τον σφετερισμό των αγαθών ολόκληρης χώρας. Κάθε κυβέρνηση είναι κακό και αν ακόμα αποτελεί έκφραση της κυριαρχίας μιας πλειοψηφίας. Απορρίπτεται επίσης ο θεοκρατικός δεσποτισμός των βασιλιάδων και ο δημοκρατικός δεσποτισμός των πλειοψηφιών. Τα κράτη παραβιάζουν και τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματα των ατόμων. Το κράτος πρέπει vα αντικατασταθεί από ελεύθερη κοινωνική συμβίωση των ατόμων. Σκοπός του αναρχισμού δεν είναι η κατάργηση της κοινωνίας, αφού άτομο χωρίς κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει, αλλά η απελευθέρωσή της με την κατάργηση του κράτους. Ο Τ. δεν αποκλείει ολοκληρωτικά την ατομική ιδιοκτησία από την αναρχική κοινωνία. Ζητάει όμως τέτοια διανομή της ιδιοκτησίας μεταξύ των μελών της κοινωνίας, ώστε να εξασφαλίζεται για τον καθένα ολόκληρο το προϊόν της εργασίας του. Η γη πρέπει να ανήκει στους καλλιεργητές και το εμπόριο vα αφεθεί απόλυτα ελεύθερο. Ως προς τα μέσα της πραγματοποίησης του αναρχικού ιδεώδους, ο Τ. διδάσκει ότι πρέπει εκείνοι, οι οποίοι θα αναγνωρίσουν πρώτοι την ανάγκη της μεταβολής του κοινωνικού συστήματος να πείσουν γι’ αυτήν και τους άλλους και κατόπιν όλοι μαζί να καταργήσουν το κράτος με την άρνηση υπακοής σε αυτό, να μεταρρυθμίσουν το δίκαιο και την ιδιοκτησία και να βαδίσουν προς την ολοκληρωτική πραγματοποίηση του αναρχικού ιδεώδους. Η πειθώ θα γίνει με τα λόγια και τον τύπο. Αλλά αν τυχόν τα κράτη καταργήσουν την ελευθερία του λόγου και του τύπου, τότε δικαιολογείται και η χρησιμοποίηση ατομικής βίας, από μεμονωμένα άτομα, που πείστηκαν για την αλήθεια του αναρχισμού.